وایکینگ ها (جنگجویان اسکاندیناوی)

وایکینگ به جنگجویی میگویند که با کشتی بادبانی خود به جنگ میرفت. آنها از قرن 9 تا 11 به همه ی کشورهای اروپایی نزدیک دریا حمله میکردند، آنها را اشغال نموده و همه چیز آنها را با خود میردند.
وایکینگ ها همیشه در حال جنگ، تصرف، غارت و کشتن مردم کشورهایی بودند که تحت اشغال آنها بود، به همین خاطر به وایکینگ ها مشهور شدند، وایکینگ در زبان اسکاندیناوی آن زمان یعنی دزد.

زندگی وایکینگ ها چطور بود؟
وایکینگ ها اهل اسکاندیناوی بودند، امروزه اسکاندیناوی شامل سه کشور دانمارک، نروژ و سوئد میباشد. در اوایل تمامی وایکینگ ها کشاورز بودند اما بچه های آنها از همان دوران کودکی آموزش رزم و جنگ را میدیدند، آنها از دوران کودکی یاد میگرفتند که چگونه از شمشیر، تبر و نیزه استفاده کنند. ورزش نیز از دوره های مهمی بود که کودکان آن را میگذراندند.

و اما کشتی های آنها، بیشتر کشتی های وایکینگ ها دراز و بزرگ بوده و از چوب درخت بلوط ساخته میشد. هر کدام از کشتی ها نیاز به 40 تا 60 پاروزن هم داشت. تمامی کشتی ها دارای یک دکل و یک بادبان با رنگ روشن بودند. جالبه بدانید که هم نوک پشت و هم نوک جلوی کشتی ها دراز و نوک تیز بوده و معمولاً به شکل اژدها ساخته میشد.
بدلیل اینکه هر دو سر کشتی ها نوک تیز بوده آنها در تغییر مسیر مشکلی نداشتند و اگر میخواستند مسیر کشتی را عوض کنند دیگر نیازی به دور زدن نبود و با هر طرف کشتی میتوانستند به راحتی راه بروند.


چرا وایکینگ ها اینقدر شجاع و نترس بودن؟
وایکینگ ها خدای مخصوص به خود را داشتند، نام خدای آنها ادین (Odin) بود. این خدا، خدای جنگجویان و مالک Valhalla (که بهشت جنگجویان بود) محسوب میشد. وایکینگ ها همیشه آماده ی استقبال از مرگ بودند! زیرا اعتقاد به این داشتند که بعد از کشته شدن در جنگ به Valhalla (همان بهشت) خواهند رفت. به همین خاطر وایکینگ ها بسیار شجاع و نترس بودند.
همانطور هم که گفته شد آنها از دوران کودکی دوره های مختلف رزمی و ورزشی را میدیدند و بدن های آماده و ورزیده و قوی ای داشتند.

علاوه بر آن وایکینگ ها ملوانان ماهری نیز بودند. وایکینگ ها با دیدن ستارگان یا خورشید راه خود را میافتند. اگر هم دریا مه آلود میبود آنها کاملاً بدون هدف و به طور کاملاً شانسی به یک سو میرفتند، زیرا اول خود را مردم بسیار خوش شانسی میپنداشتند و دوم اینکه از هیچ چیزی ترس و دلهره نداشتند.
وایکینگ ها هیچ وقت در کشتی آتش روشن می کردند، در صورتی که هوا بسیار سرد می بود و سفر هم طولانی، معمولا در جایی لنگر می انداختند و به ساحل میرفتند، در آنجا آتش روشن میکردند و غذاهای خودشان را در آنجا می پختند. غذاهای آنها معمولا مخلوطی از کمی گندم و گوشت خشک شده ی ماهی یا (گوشت قرمز) بود. البته هر از چندگاهی نان و کره یا پنیر نیز مصرف میکردند.

همچنین اگر قصد خوابیدن در آن جزیره (یا مکان ایستادن) را داشتند هرکدام ابزار مخصوص خواب خود را بیرون می آوردند. این ابزار یک پوشش بود که از جنس پوست ساخته میشد و باعث گرم نگه داشتن بدن میشد.