وایکینگ ها (جنگجویان اسکاندیناوی)

وایکینگ به جنگجویی میگویند که با کشتی بادبانی خود به جنگ میرفت. آنها از قرن 9 تا 11 به همه ی کشورهای اروپایی نزدیک دریا حمله میکردند، آنها را اشغال نموده و همه چیز آنها را با خود میردند.
وایکینگ ها همیشه در حال جنگ، تصرف، غارت و کشتن مردم کشورهایی بودند که تحت اشغال آنها بود، به همین خاطر به وایکینگ ها مشهور شدند، وایکینگ در زبان اسکاندیناوی آن زمان یعنی دزد.

زندگی وایکینگ ها چطور بود؟
وایکینگ ها اهل اسکاندیناوی بودند، امروزه اسکاندیناوی شامل سه کشور دانمارک، نروژ و سوئد میباشد. در اوایل تمامی وایکینگ ها کشاورز بودند اما بچه های آنها از همان دوران کودکی آموزش رزم و جنگ را میدیدند، آنها از دوران کودکی یاد میگرفتند که چگونه از شمشیر، تبر و نیزه استفاده کنند. ورزش نیز از دوره های مهمی بود که کودکان آن را میگذراندند.

و اما کشتی های آنها، بیشتر کشتی های وایکینگ ها دراز و بزرگ بوده و از چوب درخت بلوط ساخته میشد. هر کدام از کشتی ها نیاز به 40 تا 60 پاروزن هم داشت. تمامی کشتی ها دارای یک دکل و یک بادبان با رنگ روشن بودند. جالبه بدانید که هم نوک پشت و هم نوک جلوی کشتی ها دراز و نوک تیز بوده و معمولاً به شکل اژدها ساخته میشد.
بدلیل اینکه هر دو سر کشتی ها نوک تیز بوده آنها در تغییر مسیر مشکلی نداشتند و اگر میخواستند مسیر کشتی را عوض کنند دیگر نیازی به دور زدن نبود و با هر طرف کشتی میتوانستند به راحتی راه بروند.


چرا وایکینگ ها اینقدر شجاع و نترس بودن؟
وایکینگ ها خدای مخصوص به خود را داشتند، نام خدای آنها ادین (Odin) بود. این خدا، خدای جنگجویان و مالک Valhalla (که بهشت جنگجویان بود) محسوب میشد. وایکینگ ها همیشه آماده ی استقبال از مرگ بودند! زیرا اعتقاد به این داشتند که بعد از کشته شدن در جنگ به Valhalla (همان بهشت) خواهند رفت. به همین خاطر وایکینگ ها بسیار شجاع و نترس بودند.
همانطور هم که گفته شد آنها از دوران کودکی دوره های مختلف رزمی و ورزشی را میدیدند و بدن های آماده و ورزیده و قوی ای داشتند.

علاوه بر آن وایکینگ ها ملوانان ماهری نیز بودند. وایکینگ ها با دیدن ستارگان یا خورشید راه خود را میافتند. اگر هم دریا مه آلود میبود آنها کاملاً بدون هدف و به طور کاملاً شانسی به یک سو میرفتند، زیرا اول خود را مردم بسیار خوش شانسی میپنداشتند و دوم اینکه از هیچ چیزی ترس و دلهره نداشتند.
وایکینگ ها هیچ وقت در کشتی آتش روشن می کردند، در صورتی که هوا بسیار سرد می بود و سفر هم طولانی، معمولا در جایی لنگر می انداختند و به ساحل میرفتند، در آنجا آتش روشن میکردند و غذاهای خودشان را در آنجا می پختند. غذاهای آنها معمولا مخلوطی از کمی گندم و گوشت خشک شده ی ماهی یا (گوشت قرمز) بود. البته هر از چندگاهی نان و کره یا پنیر نیز مصرف میکردند.

همچنین اگر قصد خوابیدن در آن جزیره (یا مکان ایستادن) را داشتند هرکدام ابزار مخصوص خواب خود را بیرون می آوردند. این ابزار یک پوشش بود که از جنس پوست ساخته میشد و باعث گرم نگه داشتن بدن میشد.

حکومت
در دوران وایکینگ ها کشوری به صورت امروزی وجود نداشت و مردم به شکل قبیله ای زندگی میکردند. این قبیله ها از هم جدا بودند و فقط در موارد معدود و برای اهدافی خاص با هم ارتباط مشترک داشتند.

در آن زمان واژه ی konungr (همان King امروزی (پادشاه)) وجود داشت ولی معنی آن اصلاً شبیه معنی امروزی آن (پادشاه) نبود.
در زمان وایکینگ ها kingهای زیادی (پادشاهان زیادی) وجود داشتند که هرکدام به قسمت کوچکی از یک سرزمین حکومت میکردند. نوع دیگری از پادشاهان نیز وجود داشتند که جزو فرماندهان جنگی محسوب میشند، این فرماندهان فقط مسئول جنگ بودند و حاکم سرزمین نبودند.

هر اجتماعی هم در آن زمان یک thing داشت. thing (در زمان وایکینگ ها) یعنی مجمع که کارش شبیه کار دادگاه بود و قانون وضع میکرد. در این شورا فقط پادشاهان سرزمین ها میتوانستند عضو بشوند (فرمانده هان جنگی اجازه ی عضویت نداشتند).
هر پادشاه هم فقط هر مدت زمانی که مردم میخواستند، میتوانست در مجمع عضو بماند. جالبه بدونید که اگر یک پادشاه جدید میخواست در مجمع عضو شود باید میتوانست رضایت و موافقت دیگر اعضا را بدست می آورد.

سیستم آموزشی
در سرزمین وایکینگ ها هیچ مدرسه ی دولتی ای وجود نداشت و افراد و کودکان در خانه درس میخواندند. در بیشتر موارد کودکان برای کسب تحصیل بجای خانه ی خود میبایست به خانه ی افراد پول دار میرفتند و در آنجا درس میخواندند.
هم دخترها و هم پسرها خواندن شعر، سرودن شعر و داستان سرایی را یاد میگرفتند (سرودن شعر و حکایت در بین این مردم بسیار محبوب بود). همچنین دختران علاوه بر این موارد مشغول یادگیری دوخت و دوز، رنگ کردن پشم ها و یا ساختن نخ میشدند.
بعضی از دختران و بیشتر پسران نیز مشغول یادگیری زبان و خواندن و نوشتن حروف نیز میشدند.

افسانه ها و حکایت ها
وایکینگ ها با تمامی حس و روح جنگجویی خود، عاشق شعر، رقص، موزیک و داستان سرایی بودند. آنها تمامی تاریخ خود را به شکل شعر و داستان تعریف میکردند. معمولاً این داستان ها و سرودها را در مراسم های مختلفی همچون عروسی ها، جشن ها و یا در مراسم کفن و دفن میخواندند.
امروزه 2 عدد از این حماسه ها با نام های The Elder Edda و The Younger Edda موجود است که منبع بسیار مهمی برای دانشمندای برای تحقیق در مورد زندگی وایکینگ ها بشمار می آید.

مراسم کفن و دفن
همانطور که در بالا ذکر شد، Valhalla بهشت وایکینگ ها بود، به همین خاطر در صورتی که کسی میمُرد، او را با تمامی وسایلی که احتمال میدادند در بهشت نیاز دارد دفن میکردند، وسایلی چون: پول، ابزار (مانند چاقو و ...)، لباس، سلاح، اسب، ارابه، قایق و در بعضی موارد حتی کشتی های بزرگ!!! البته این وسایل فقط برای مردان جنگجو بود و وقتی زنی میمرد او را با وسایل خاص دیگری دفن میکردند، وسایلی چون: نخ و سوزن، وسایل آشپزخانه و وسایل پخت و پز غذا!!

در گاهی موارد شخص مُرده را داخل کشتی اش میگذاشتند (با تمامی وسایل مورد نیازی که ذکر شد) سپس کشتی را آتش زده و در دریا شناور میکردند.
در آخر جالبه بدونید که آنها تابوت هایی به شکل کشتی نیز داشتند که در بعضی موارد مردگان را در آن گذاشته و در خاک قبر میکردند.
بعد از حماسه ها و حکایت های بجا مانده از وایکینگ ها، اجساد پیدا شده توسط دانشمندان دومین منبع اطلاعاتی از این جنگجویان است.

منبع:
دانشنامه ی بریتانیکا